Het verhaal achter de verhalen
In december 2023 begon ik te werken op de afdeling Multidisciplinaire Oncologie. Een afdeling waar we zorgen voor mensen met kanker. Tijdens mijn werk heb ik vaak mooie ontmoetingen en gesprekken met de zorgvragers en hun naasten. Deze gesprekken zijn afwisselend ontroerend, hartverwarmend, verdrietig of grappig. Alle emoties passeren de revue en allemaal mogen ze er zijn. Gewoon zoals het is.
Ik ben in eerste instantie gaan schrijven over deze gesprekken en ontmoetingen als een manier om voor mezelf te verwerken wat ik zo allemaal meemaakte op een dag. Al vrij snel wilde ik echter gaan schrijven om mensen een inkijkje te geven: hoe is het om zo ziek te zijn, om misschien wel afscheid te moeten nemen, om op een afdeling als deze te werken, om als naaste het proces mee te maken van iemand die ziek is.
Vaak zit er in de verhalen een boodschap of essentie die op iedereen van toepassing is. Ook als je niet ziek bent. Het zijn in mijn ogen essentiële thema's over in het moment zijn, dankbaarheid, acceptatie en de perfectie van imperfectie. Deze thema's zijn voor iedereen relevant ook al staan we er misschien niet altijd bij stil in de waan van de dag.
De verhalen in het boek worden afgewisseld met vragen aan jou als lezer. Het zijn vragen die in het verlengde liggen van de verhalen. Het zijn dezelfde vragen die ook aan bod komen in mijn werk, maar het zijn beslist geen vragen die je pas kan stellen als iemand ziek is of doodgaat.
Denk aan vragen als:
Wat hoop je achter te laten?
Waar ben je het meest trots op?
Wat zou je graag nog willen doen of zeggen?
Over Eva
Ik zou mezelf omschrijven als nieuwsgierig, oprecht, energiek en creatief met een royale portie ongeduldigheid.
Deze van oorsprong stadse vrouw woont inmiddels met haar man en twee zoons in een prachtig Brabants dorp.
Na een reis door Australië besloot ik de Randstad te verruilen voor Brabant en begon ik aan de opleiding tot verpleegkundige.
In 2002 ben ik begonnen in het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. Ik deed daar mijn specialisatie tot CCU verpleegkundige.
Nadat ik kinderen kreeg wilde ik graag regelmatiger werken en ik maakte de overstap naar het onderwijs.
Ik heb twaalf jaar lang met heel veel plezier als docent gewerkt op de opleiding Verpleegkunde. Ik maakte studenten graag enthousiast voor de zorg.
Maar het spreekwoordelijke bloed kroop toch waar het niet gaan kon en in 2023 besloot ik, in mijn zoektocht naar Ikigai, terug te gaan naar mijn eerste liefde; de zorg.
Ik miste het.
De oncologie heeft me altijd getrokken. Elke ziekte brengt aanpassingen, verlies of rouw met zich mee. Zo ook binnen de oncologie. De ziekte komt tot uiting in zoveel facetten van iemands leven en dat maakt het voor mij zo interessant. Iemand is nooit alleen ziek. Het hele systeem doet vaak mee en er wordt aan heel wat touwtjes getrokken tijdens een ziekteproces. Hoe iemand daarmee omgaat en daar vorm aan geeft vind ik intrigerend om te zien en ik ondersteun mensen graag in dat proces. Ik leer daarin niet alleen over de ander, maar ook over mezelf.
De zorg in de palliatieve en terminale fase vind ik heel waardevol en dankbaar. Met kleine dingen kun je vaak al een verschil maken. Het is een enorm belangrijke fase in iemands leven. Of het nou om jezelf gaat of om iemand die je liefhebt. In die periode kun je als verpleegkundige echt van betekenis zijn. Door de kwaliteit van leven te verbeteren of de kwaliteit van sterven. En juist dat laatste is ook weer heel belangrijk voor de naasten en hun rouwproces.
Ik ben in augustus 2024 begonnen aan mijn specialisatie tot oncologieverpleegkundige.
Ik vind het naast mijn werk in het ziekenhuis nog steeds erg leuk om gastlessen te geven en te vertellen over 'het mooiste vak van de wereld'.
Daarnaast heb ik een opleiding gedaan tot life- en vitaliteitscoach.
In mijn vrije tijd dip ik graag in zo koud mogelijk natuurwater of een ijsbad. Daar begeleid ik ( groepen) mensen ook bij. Ik ben ervan overtuigd dat dit dippen een goede bijdrage levert aan mijn fysieke en mentale gezondheid.